Święta Jadwiga Śląska (1174–1243) to jedna z najważniejszych postaci w historii Polski i Europy Środkowej. Urodziła się w 1174 roku w Andechs, w Bawarii, jako córka hrabiego Bertolda IV von Andechs. Już jako młoda dziewczyna została przeznaczona do życia zakonnego, ale w wieku 12 lat poślubiła Henryka I Brodatego, księcia śląskiego.
Jadwiga i Henryk byli uważani za wzorowe małżeństwo, żyjące zgodnie z chrześcijańskimi wartościami. Mieli sześcioro dzieci, choć wielu z nich nie dożyło dorosłości. Jadwiga była głęboko zaangażowana w sprawy społeczne i religijne. Znana była ze swojej pobożności, skromności i niesienia pomocy ubogim. Fundowała kościoły, klasztory, szpitale, a także wspierała rozwój szkolnictwa.
Jednym z najważniejszych dzieł Jadwigi było ufundowanie klasztoru cysterek w Trzebnicy, który stał się centrum duchowym i kulturalnym Śląska. Po śmierci męża w 1238 roku Jadwiga zamieszkała w tym klasztorze, choć nie przyjęła habit zakonnicy. Kontynuowała swoje dzieło, poświęcając resztę życia modlitwie i pomocy potrzebującym.
Jadwiga zmarła 14 października 1243 roku w Trzebnicy. Wkrótce po jej śmierci rozpoczął się proces kanonizacyjny, a w 1267 roku papież Klemens IV ogłosił ją świętą. Jej kult szybko się rozprzestrzenił, a ona sama stała się patronką Śląska, Polski oraz małżeństw i rodzin chrześcijańskich.
Święta Jadwiga Śląska jest symbolem miłosierdzia, oddania Bogu i troski o bliźnich. Jej życie i działalność miały ogromny wpływ na rozwój religijny i społeczny Śląska oraz całej Polski. Do dziś jest czczona jako wzór chrześcijańskiej świętości i dobroci.